Caroline Sordia

Ik hou van allerlei muziekgenres, van Ierse traditionele muziek over Tsjaikovski en Sibelius tot Braziliaanse MPB, maar als muzikante voel ik mij thuis in de muziek van de middeleeuwen en de renaissance. De allereerste middeleeuwse muziek die ik zelf ooit zong was muziek uit de Italiaanse Trecento. Dit repertoire bevat voor mij een heel bijzondere magie. Het is muziek die ons verbindt met mensen van nu, met mensen van eeuwen geleden en zelfs met mensen in de toekomst.

Daarnaast zing ik ook graag Georgische polyfonie en Franse traditionele liedjes (beiden hebben met mijn roots te maken).

Voor wie zich met middeleeuwse muziek bezighoudt, hoort het bespelen van meerdere instrumenten vaak erbij. Ik heb een speciale liefde voor mijn schalmei – haar eenvoud, perfectie en kracht. Samen met een alta capella ensemble (een typisch historisch blaasensemble) speelde ik eens op de hoogste toren van het munster van Bazel. Het was een onvergetelijke ervaring om deze eeuwenoude traditie verder te zetten.

Ik heb ook een boontje voor mijn kleine symphonia / chifonie (een middeleeuwse draailier die een tiental jaar in een zolder heeft liggen wachten op mij) – haar bescheidenheid, hardnekkigheid en veelkleurigheid. Het is een ideaal instrument om jezelf te begeleiden en blijkbaar verdienden arme zangeressen hun brood er al mee in de middeleeuwen!

Ik voel me steeds heel dankbaar wanneer het lukt om mensen met muziek te raken. Zo herinner ik me een klein optreden à l’improviste in een treinwagen tussen Hongarije en Roemenië, voor een medereizigster die net haar broer was verloren.

Maar ik koester ook het musiceren zonder doel of publiek. Tijdens coronatijden bracht ik lange zondagen door met Manami, Maria José en de betoverende muziek van Dufay… Muziek helpt ons om te leven!

foto: Ivan Yohan