Thomas Baeté

Eén van de mooiste dingen aan het muzikantenleven is dat je al spelend en docerend op de meest onwaarschijnlijke plekken terechtkomt. Zo herinner ik me een fabriekshal in Midden-Duitsland (waar ik speelde op een podiumpje gebouwd bovenop een reusachtig weefgetouw), een modernistische kapel middenin een shoppingcenter in Tokyo, een enorme barokke kerk op de hoogvlakte van Arequipa, een wassalon in Montréal, een open plek in de Limburgse bossen.

Al die verschillende ervaringen draagt een muzikant dan mee in zijn hoofd, zijn botten en spieren, en uiteindelijk zijn vingers en stembanden.

Hetzelfde geldt voor instrumenten. Ze vormen en vervormen je spel en meestal moet je dus aan een nieuw instrument wennen! Maar toen ik op een vijfde verdieping zonder lift boven een wassalon in Vorst mijn huidige bas vond, was het zoals thuiskomen. Het zong met mijn stem en het reageerde op mijn intenties als een tangopartner van 30 jaar.

Maar meestal is het zoeken en vloeken... En zo is ook elke les een gezoek, een gewring en een gewrocht.

Natuurlijk is het opwindend om met het resultaat op het podium te gaan staan. Maar wat daar aan voorafgaat, die inwaartse reis naar meer kunnen en kennen, naar meer voelen en horen... dat ik daarvan de gids mag zijn, is wel het allermooiste!